‍

"En nee, je kunt niets zeggen waardoor ik me nu beter ga voelen."

Die woorden hingen tussen ons in.

Vorige week had ik een lunch met twee prachtige, krachtige vrouwen. Sterk, ambitieus, altijd in beweging. We hadden elkaar een tijd niet gezien en keken ernaar uit om bij te praten.

Maar in plaats van enthousiaste gesprekken, was het stil. We staarden voor ons uit, onze koffiekopjes in onze handen. Tot een van ons eindelijk door de stilte heen brak:

‍

"Het gaat gewoon even niet. Geen flow, geenenergie, geen lol in het leven."

‍

Zucht.

En we knikten. Want eerlijk? Zo voelde het voor ons ook.

‍

Een van ons zei: "Het lijkt alsof ik steeds weer in dezelfde valkuilen trap. Ik weet het wel, en tóch doe ik het weer. Te hard werken, overal ja op zeggen… en nu ben ik weer moe."

‍

En toen, bijna als een waarschuwing:

"En nee, je kunt niets zeggen waardoor ik menu beter ga voelen."

‍

Het was een opluchting. Geen snelle oplossingen. Geen “heb je dit al geprobeerd?” of “misschien moet je gewoon even…”.

We zaten daar gewoon. In stilte. Even niets te hoeven. En dat voelde, gek genoeg, precies goed.

De illusie van maakbaarheid

We leven in een wereld waarin we geleerd hebben dat alles oplosbaar is. Voel je je niet goed? Dan moet je een beter ochtendritueel proberen, gezonder eten, een cursus mindfulness doen, meer bewegen, productiever worden.

Maar wat als dat niet werkt? Wat als je álles doet en het nog steeds schuurt?

Het idee dat we ons leven volledig kunnen beheersen is een illusie. En toch blijven we proberen. Want ergens diep van binnen geloven we: als ik maar genoeg mijn best doe, dan zou ik me altijd goed moeten voelen.

Maar dat is niet hoe het werkt.

Het leven is niet altijd leuk, energievol of inspirerend. Soms voel je je moe. Soms voelt het alsof alles tegenzit. Soms heb je even geen zin. En dat is oké.

Je hebt niets verkeerd gedaan.

Dit is het leven.

‍

Verdragen wat er is

En dat is misschien wel het moeilijkste: er bij blijven als het ongemakkelijk voelt. Niet meteen grijpen naar oplossingen, niet proberen het gevoel weg te duwen, maar gewoon… verdragen.

💡 Verdragen betekent niet dat je opgeeft. Het betekent dat je ruimte maakt voor wat er nu is, zonder er direct iets aan te willen veranderen.

Want het zijn niet alleen de moeilijke momenten die we proberen te vermijden. We hebben ook geleerd om onszelf te veroordelen als we ons niet ‘goed genoeg’ voelen.

"Waarom voel ik me zo?"
"Ik zou dit toch moeten kunnen?"
"Wat is er mis met mij?"

Maar wat als we die innerlijke strijd loslaten?

Wat als we onszelf toestaan om gewoon te zijn, zelfs als het schuurt?

Dat is iets wat ik steeds vaker probeer. Niet wegrennen van het ongemak, maar het erkennen. Niet mezelf fixen, maar mezelf verdragen.

Het helpt.

Niet omdat het meteen alles oplost, maar omdat het ruimte geeft. Ruimte om te voelen, te ademen, te zijn.

‍

Samen zijn zonder te fixen

Die lunch was niet de meest gezellige die we ooit hadden gehad. Maar het was misschien wel een van de meest waardevolle.

We losten elkaars problemen niet op. We gaven geen advies.

We zaten daar gewoon. Drie vrouwen, even stil, even moe.

En toch, ergens halverwege, voelden we het: een klein beetje meer lucht. Een beetje minder druk. Een gevoel van: het is oké.

Omdat we niet probeerden het anders te maken. Omdat we onszelf en elkaar niet veroordeelden. Omdat we gewoon samen waren.

‍

Mag jij er zijn, ook als het even niet lekker gaat?

Soms zijn we zo streng voor onszelf. We denken dat we altijd productief moeten zijn, altijd vol energie, altijd ‘goed bezig’. Maar dat is een onhaalbaar ideaal.

Wat als je jezelf net zo veel compassie zou geven als een goede vriend?

Wat als je jezelf zou toestaan om even moe te zijn, zonder schuldgevoel?

Wat als je niet altijd hoefde te fixen, maar gewoon kon zijn?

‍

🔥 Kun jij mild zijn voor jezelf als het even niet gaat?

‍

Ik ben benieuwd. Laat een reactie achter of stuur me een bericht als je iets wilt delen. Ik lees en reageer altijd.

‍