Ze zat tegenover me, een open houding, een warme glimlach.
“Het gaat eigenlijk best goed,” zei ze.

Ze vertelde over haar werk dat uitdagend en betekenisvol voelde. Over leuke plannen met vrienden, een fijne relatie. Alles klonk…kloppend.

En toch.
Na een kleine stilte, zei ze zachter:
“Het is gewoon veel. Mijn hoofd staat altijd aan. Er zijn zoveel mensen en dingen om rekening mee te houden, dat ik soms niet meer weet wat ík eigenlijk wil.”

Ze voelde het wel.
Dat er ergens iets schuurt.
Ondanks het vinkje achter alles wat zogenaamd hoort bij een goed leven.

Als alles op papier klopt, maar het vanbinnen schuurt

Het is iets wat ik vaak hoor in mijn praktijk.
Vrouwen die hard werken, loyaal zijn, gevoelig ook.
Ze hebben hun zaken op orde en toch is er die sluimerende onrust. Een volhoofd, gespannen schouders, een gevoel van vermoeidheid dat niet weggaat, ook niet na een weekend niets doen.

Van buiten lijkt het allemaal te kloppen. Maarvan binnen… mist er iets.
En dat “iets” is vaak moeilijk te benoemen. Het is geen concrete klacht. Geen drama. Maar eerder een zacht signaal, een fluistering van binnenuit.

En die fluistering zegt:
“Waar ben jij in dit alles gebleven?”

Er is niets mis met je. Echt niet.

In een wereld die draait op presteren, doorgaan en het perfecte plaatje, raken we gemakkelijk het contact kwijt met onze eigen behoefte. We raken gewend om eerst voor de ander te zorgen, snel ja te zeggen, ons aan te passen, vriendelijk te blijven.

Dat maakt je niet zwak, maar juist zorgzaam. En ook gevoelig.
Alleen: als je jezelf structureel op de achtergrond plaatst, raak je uiteindelijk uit verbinding met jezelf.

Dan weet je wel wat anderen van je willen, maar niet meer wat jij zelf eigenlijk voelt.
Of nodig hebt.
Of verlangt.

En dat wringt. Subtiel in het begin, maar steeds voelbaarder.

Terug naar je eigen ritme

Je hoeft niets radicaal te veranderen. Geen rigoureuze keuzes te maken of jezelf opnieuw uit te vinden.
Wat wél helpt, is vertragen. Heel even. Regelmatig.

Niet meteen reageren als iemand iets vraagt. Niet automatisch instemmen omdat het zo hoort of omdat je de ander niet wilt teleurstellen. Maar eerst even ademen. Voelen. Inchecken.

Want hoe kun je kiezen wat goed voelt, als je jezelf geen moment gunt om te voelen?

Oefening: De zachte check-in  

Soms zijn het de kleine momenten die het verschil maken. Deze oefening kun je elke dag doen, gewoon thuis of op je werk, tussen de bedrijven door.

Zo werkt het:

1. Zoek een rustige plek. Ga zitten en leg je handen op je hart of op je onderbuik.
   Sluit je ogen als dat prettig voelt, of laat je blik zacht op de grond rusten.
2. Adem rustig in door je neus, en uit door je mond.
   Laat je schouders zakken. Je hoeft niks te doen, alleen maar te zijn.
3. Stel jezelf deze vragen:
       – Wat voel ik nu in mijn lijf?
       – Wat leeft er in mij op dit moment?
       – Wat heb ik vandaag nodig?
4. Blijf nog even in stilte. Je hoeft geen antwoord te forceren. Alleen luisteren is al genoeg.

Probeer dit eens een paar dagen achter elkaar. Niet als ‘moetje’, maar als cadeautje aan jezelf.

‍

Voel jij dit ook? Dat het allemaal klopt, en toch wringt?
Misschien is dit het moment om de fluistering in jezelf wat meer ruimte te geven.

In mijn begeleiding help ik vrouwen om weer te luisteren naar hun hart, hun lijf en hun eigen ritme. Zodat keuzes niet langer voortkomen uit verwachtingen van anderen, maar uit hun Eigen Wijsheid.

Voel je dat je hier iets mee wilt?
Stuur me een berichtje, dan maken we vrijblijvend kennis.

Liefs, Eleonore