Je hoeft Instagram maar te openen of een willekeurige nieuwsbrief te lezen en je wordt overspoeld met goedbedoelde adviezen. Coaches, therapeuten en ervaringsdeskundigen delen massaal tips over hoe je beter voor jezelf kunt zorgen.

In het kader van het populaire thema ‘zelfzorg’ vliegen de lijstjes je om de oren.
Van journaling tot koude douches, van wandelingen in de natuur tot bruisballen in bad.
Van ademoefeningen en meditaties tot affirmaties, yoga, massages, ochtendroutines en sportapps.

En begrijp me niet verkeerd: het zijn stuk voor stuk waardevolle tools.
Maar steeds vaker zie ik vrouwen die óók in hun zelfzorg zijn beland in een soort PRESTATIEDRANG.
Alsof je pas goed voor jezelf zorgt als je alles op zo’n lijstje hebt afgevinkt.

Het doet me denken aan dat bekende voorbeeld in het vliegtuig:
Als de druk in de cabine wegvalt, moet je eerst je eigen zuurstofmaskeropzetten. Pas daarna help je de ander – zelfs je eigen kind.
Logisch, toch? Je kunt immers niemand helpen als je zelf omvalt.

En toch... zóveel vrouwen zetten eerst het masker vaneen ander op.
Omdat het vanzelfsprekend voelt. Omdat ze het belangrijk vinden dat het goedgaat met hun omgeving.
Als het met de ander goed gaat, dan voel jij je ook goed. Toch?

Nou, nee dus.

Ook ik heb daar jarenlang ingezeten.
Altijd klaarstaan, meebewegen, zorgen dat de sfeer goed bleef.
Of het nou ging om familie, kinderen, mijn partner of collega’s, ik wilde dat het voor iedereen kloppend voelde. En ik deed er alles voor.
Maar ergens begon het te knellen.

De ‘harmonie’ waarvoor ik me zo uitsloofde, begon steeds leger te voelen.
Ik merkte dat ik mezelf kwijt begon te raken.
Sterker nog: ik wist op een gegeven moment niet meer wat ík eigenlijk nodig had.
Daar had ik gewoon nooit bij stilgestaan.

En als ik eerlijk ben, zie ik dat patroon bij veel vrouwen terug.
Gedreven, betrokken, zorgzaam.
Sterke vrouwen, met een groot hart. Maar ook vrouwen die zichzelf in de drukte van het leven een beetje zijn kwijtgeraakt.

En dan komen al die goed bedoelde zelfzorg-tips er nog eens bovenop.
Wéér iets dat je ‘moet’ doen. Wéér iets wat je ‘goed’ moet doen.

Maar hier komt het verschil:

Zelfzorg is niet wat je doet.
ZELFZORG IS HOE JE MET JEZELF OMGAAT.

Het gaat niet om wat er op je lijstje staat, maar om de intentie erachter.
Doe je iets omdat het goed voelt? Of omdat het hoort?
Geeft het je ruimte? Of juist druk?

Echte zelfzorg begint bij stilstaan.
Bij eerlijk durven kijken naar wat er speelt in jou.
Bij voelen wat je nodig hebt – en durven kiezen voor jezelf, ook als dat betekent dat je 'nee' zegt tegen een ander.
Zelfzorg gaat over grenzen. Over loslaten wat niet meer bij je past.
Over thuis komen bij jezelf. Je eigen wijsheid volgen.

En nee, dat is niet altijd makkelijk. En ook niet iets wat je even afvinkt.

Maar het is wel de weg naar meer rust. Meer energie. Meer verbinding.
Met jezelf en van daaruit, met anderen.

Dus voordat je de volgende tip probeert toe te passen, adem eens rustig in.
Voel.
Wat heb jij écht nodig?

En weet: je hoeft het niet alleen uit te zoeken.
Wil je hierin begeleiding of gewoon even sparren over wat past bij jóu?
Je mag me altijd een bericht sturen, mailen of bellen. Ik denk graag met je mee.

Zorg goed voor jezelf:)

Eleonore

‍